Botswana
22 september 2016
Vroeg vertrokken om voldoende tijd te hebben als er lange wachttijden zijn bij de grens. We rijden om half 8 weg en na een kwartiertje bedenk ik dat ik George's wandelschoenen niet heb gezien bij het inladen van de auto. Dus moeten we terug om hen op te halen. Dan nog langs het cultureel centrum om het gebeuren van gisteren te betalen aangezien we toen geen geld bij ons hadden.
We volgen de aanwijzingen van de reisorganisatie over de asfaltwegen van de Capivi-strip. Tot we 2x links moeten en weer op een hobbelweg terecht komen. Terug naar waar het nog goed ging en nog een keer proberen . Hetzelfde resultaat. Er staan wat wegwerkers langs de kant en George gaat het vragen aan vier mannen die rond en paal in de grond staan te staan. 1 houdt de paal vast terwijl een ander er een rolmaat tegenaan legt. Ze geven uitleg maar dan komen we weer niet goed uit. Op gevoel slaan we een andere weg in en ja hoor..we komen weer op de asfaltweg. In onze beschrijving staat een "linksaf" teveel.
Door naar de grens. Een groot gebouw waar niet duidelijk is wat je moet doen. Er staan dezelfde immigratiepapiertjes als die we ingevuld hebben toen we in Windhoek aankwamen. Aan de andere kant van het gebouw sturen ze ons terug; we moeten toch zo'n papiertje invullen. Daarna worden er wat stempels gezet enn mogen we door naar de Botswaanse kant van de grens. Daar is een piepklein kantoortje waar 3 mensen achter 3 loketjes zitten en waar allerlei mensen samengepakt staan om weer formuliertjes in te vullen. Dan naar loket 1 om alles te laten controleren en naar loket 2 voor een vrijwaring voor de auto. Dan moeten we nog naar de overkant waar we met onze schoenen in zo'n desinfectie bak moeten. In de bak ligt een lap en een heel klein beetje smerig water...dat zal helpen.
En dan kunnen we Botswana in. Het landschap ziet er meteen anders uit. Grote groene velden met vee afgewisseld door rotsachtige gebieden met kale bomen.
We rijden naar de luchthaven van Kasane om de auto in te leveren. De tank is niet helemaal vol en de meneer van Avis zegt waar we een pomp kunnen vinden, anders moet hij een bedrag van de creditcard afschrijven. We rijden naar de pomp en krijgen te horen dat ze helemaal geen brandstof meer hebben. Dus terug naar Avis. dan maar de creditcard. Inmiddels is de meneer die ons komt ophalen om naar de lodge te gaan er ook al en hij heeft ook andere mensen aan boord. Goed, de auto wordt goedgekeurd, we gaan de vervangen band vergoed krijgen. Terwijl George dit regelt laad ik onze spullen over. Wat een hoop rotzooi hebben we in die weken verzameld. Allerlei losse schoenen, flessen water, koeken, kaas enz.
we gaan op pad. Het andere stel blijkt ook Nederlands en is op huwelijksreis. Dan is George zijn zonnebril kwijt. We zoeken maar vinden niets. Terug naar het vliegveld. Ook bij Avis ligt niks. Later ontdekken we hem toch tussen de plastic tasjes met rommel.
Bij de lodge worden we door het volledige personeel opgewacht, inclusief het management. Hier is het allemaal anders, heel persoonlijk gericht. We krijgen een rondleiding door het gebouw en door onze lodge waarbij zelfs wordt verteld dat de kraan met rood voor warm water is en blauw voor koud. We hebben een binnen én een buitendouche, dat is wel erg leuk.
Daarna is er thee met cakejes en gaan we op game drive. We horen hij een groepje waarmee we deze dagen zullen optrekken met een vaste gids, Joel. We krijgen leeuwen en giraffen en veel olifanten met babies te zien. Deze gids geeft idd prima uitleg en vertelt mooie wetenswaardigheden. In dit park zijn de springbokken en oryxen vervangen door roan-antilopen , rietbokken en tsesebees. Een leguaan en uitleg hoe je een mannetjes-giraf kunt onderscheiden van een vrouwtje. rond half 7 zijn we terug bij de lodge en wordt gevraagd wanneer we opgehaald willen worden voor het diner wat om half 8 begint. Dat vonden we wel erg ver gaan in bemoeienis. Want nu ontstaat er een onderhandeling tussen de één en de ander. We worden het eens op 19.20u.
Het diner is ook aan lange tafels buiten. Je hebt zicht op drinkplaatsen maar heel veel zie je daar niet van. We zitten aan tafel met Belgen en Engelsen en hoewel we moeite hebben met opgelegde gezelligheid wordt het écht gezellig, vooral met de Engelsen.
Na het diner naar bed...Joel klopt om 5.30u aan onze deur
We volgen de aanwijzingen van de reisorganisatie over de asfaltwegen van de Capivi-strip. Tot we 2x links moeten en weer op een hobbelweg terecht komen. Terug naar waar het nog goed ging en nog een keer proberen . Hetzelfde resultaat. Er staan wat wegwerkers langs de kant en George gaat het vragen aan vier mannen die rond en paal in de grond staan te staan. 1 houdt de paal vast terwijl een ander er een rolmaat tegenaan legt. Ze geven uitleg maar dan komen we weer niet goed uit. Op gevoel slaan we een andere weg in en ja hoor..we komen weer op de asfaltweg. In onze beschrijving staat een "linksaf" teveel.
Door naar de grens. Een groot gebouw waar niet duidelijk is wat je moet doen. Er staan dezelfde immigratiepapiertjes als die we ingevuld hebben toen we in Windhoek aankwamen. Aan de andere kant van het gebouw sturen ze ons terug; we moeten toch zo'n papiertje invullen. Daarna worden er wat stempels gezet enn mogen we door naar de Botswaanse kant van de grens. Daar is een piepklein kantoortje waar 3 mensen achter 3 loketjes zitten en waar allerlei mensen samengepakt staan om weer formuliertjes in te vullen. Dan naar loket 1 om alles te laten controleren en naar loket 2 voor een vrijwaring voor de auto. Dan moeten we nog naar de overkant waar we met onze schoenen in zo'n desinfectie bak moeten. In de bak ligt een lap en een heel klein beetje smerig water...dat zal helpen.
En dan kunnen we Botswana in. Het landschap ziet er meteen anders uit. Grote groene velden met vee afgewisseld door rotsachtige gebieden met kale bomen.
We rijden naar de luchthaven van Kasane om de auto in te leveren. De tank is niet helemaal vol en de meneer van Avis zegt waar we een pomp kunnen vinden, anders moet hij een bedrag van de creditcard afschrijven. We rijden naar de pomp en krijgen te horen dat ze helemaal geen brandstof meer hebben. Dus terug naar Avis. dan maar de creditcard. Inmiddels is de meneer die ons komt ophalen om naar de lodge te gaan er ook al en hij heeft ook andere mensen aan boord. Goed, de auto wordt goedgekeurd, we gaan de vervangen band vergoed krijgen. Terwijl George dit regelt laad ik onze spullen over. Wat een hoop rotzooi hebben we in die weken verzameld. Allerlei losse schoenen, flessen water, koeken, kaas enz.
we gaan op pad. Het andere stel blijkt ook Nederlands en is op huwelijksreis. Dan is George zijn zonnebril kwijt. We zoeken maar vinden niets. Terug naar het vliegveld. Ook bij Avis ligt niks. Later ontdekken we hem toch tussen de plastic tasjes met rommel.
Bij de lodge worden we door het volledige personeel opgewacht, inclusief het management. Hier is het allemaal anders, heel persoonlijk gericht. We krijgen een rondleiding door het gebouw en door onze lodge waarbij zelfs wordt verteld dat de kraan met rood voor warm water is en blauw voor koud. We hebben een binnen én een buitendouche, dat is wel erg leuk.
Daarna is er thee met cakejes en gaan we op game drive. We horen hij een groepje waarmee we deze dagen zullen optrekken met een vaste gids, Joel. We krijgen leeuwen en giraffen en veel olifanten met babies te zien. Deze gids geeft idd prima uitleg en vertelt mooie wetenswaardigheden. In dit park zijn de springbokken en oryxen vervangen door roan-antilopen , rietbokken en tsesebees. Een leguaan en uitleg hoe je een mannetjes-giraf kunt onderscheiden van een vrouwtje. rond half 7 zijn we terug bij de lodge en wordt gevraagd wanneer we opgehaald willen worden voor het diner wat om half 8 begint. Dat vonden we wel erg ver gaan in bemoeienis. Want nu ontstaat er een onderhandeling tussen de één en de ander. We worden het eens op 19.20u.
Het diner is ook aan lange tafels buiten. Je hebt zicht op drinkplaatsen maar heel veel zie je daar niet van. We zitten aan tafel met Belgen en Engelsen en hoewel we moeite hebben met opgelegde gezelligheid wordt het écht gezellig, vooral met de Engelsen.
Na het diner naar bed...Joel klopt om 5.30u aan onze deur
