Bedankt, heilige Antonius!

Eerst een sorry van mij want we zijn natuurlijk niet in west maar in oost Etosha.
Wat een feest...ontbijten aan de rand van een drinkplaats die in het licht van de opkomende zon ligt. Helaas zijn er geen dieren maar je kunt niet alles hebben.
De wandelsafari in de ochtend is helaas volgeboekt en we mogen niet zelf rijden in het Onguma Reserve. Dus we slaan weer af naar Etosha. Het verstrekken van een permit gaat heel wat sneller dan aan de zuidelijke poort en dus kunnen we al snel op pad.
Het allereerste wat we tegenkomen zijn 3 olifanten die staan te eten. Even later willen ze oversteken en komen recht op ons af. Wat een machtig gezicht, die grote koppen met flapperende oren, zeker bekeken door de al onmisbaar gebleken verrekijkers. We hadden de raampjes open dus je hoort het zachte gekraak onder de olifantenpoten hoewel je zou denken dat die kolossale dieren de grond zouden doen trillen.
We gaan verder. Het is de veel-dieren-dag. Vanaf de oostkant aankomend liggen er een heleboel drinkplaatsen vlak bij elkaar. Overal staan veel springbokken, spiesbokken, kudu's, gnoes, zebra's en soms hele families van wel 9 giraffen. Als je de tijd neemt zie je hitsige mannetjes met elkaar op de horens gaan en geruzie onder de zebra's. Ook leuk om te zien .is hoe de giraffen gaan drinken: poten uit elkaar, proberen of je al bij het water kan, poten nog wat verder uit elkaar totdat het lukt.
Bij de giraffen loopt zo'n baby-impala. We denken dat moeder niet meer leeft en dat baby aansluiting zoekt bij de giraffen. Voorlopig moet hij uitkijken dat hij niet vertrapt wordt door zijn nieuwe familie.
1 ding ontbreekt aan dit verhaal: dit is de laatste kans om de neushoorn te zien dus we beginnen de heilige Antonius aan te roepen. Voor het gemak wensen we er meteen ook een luipaard en cheeta bij.
Later in de middag maken we iets leuks mee. 3 olifanten staan in een modderpoeltje te badderen. Moeder, puberzoon en tante Bep. Ze gooien water (modder) met hun slurf over hun rug en tegen hun buik. Dolle pret. Ze drinken ook van het water maar het meeste valt er weer uit. Na een tijdje vinden de dames het welletjes en gaan weer op pad. Zoon blijft in de poel. Zijn ogen zitten dicht door de modder, hij spettert nog wat en vindt het prima. Staat wat te dutten. Tante Bep denkt:"dat gedonder altijd met dat jong, ik loop door". Moeder blijft een eindje verderop midden op de weg staan en veroorzaakt een file. Zoon blijft waar hij is. Tante Bep blijft toch ook maar staan, op een andere weg met een 2e file tot gevolg. Na weer een tijd begint moeder terug te lopen en ook zoon komt langzaam in beweging. Een paar passen na het poeltje blijft hij staan en slaat op zijn gemak zijn achterpoten over elkaar (zie foto). Moeder loopt hem voorbij en loopt te ver door. Dan is George het beu, we staan er al een uur, dus ik weet niet hoe het is afgelopen.
De beslissing om te gaan was wel de goede want een eind verderop staan auto's stil en wat zien we? Een neushoorn!!! Weliswaar ver weg maar toch, we hebben hem gezien. Na niet al te lang verdwijnt hij weer in het struikgewas. Die Antonius toch.
En nu zitten ee met een glaasje bij de drinkplaats en gaan straks lekker eten.
Morgen weer verder, een lange rit van plm. 450 km. Maar als we de kaart kunnen geloven gaat de rest van de reis over asfalt. Kunnen we misschien toch even naar het plaatselijke kunstmarktje in Tsumeb. We gaan op weg naar de krokodillen en Miepjes....eehh...nijlpaarden.
Bedankt voor alle leuke reacties en loftuitingen, ik word er verlegen van.