Naar Etosha
13 september 2016 - Okaukuejo, Namibië
We zitten weer om half 7 aan het ontbijt. Bij het uitchecken hebben ze niks van ons. Dus moeten we zelf zeggen dat we de game drive en de ochtend wandeling hebben gedaan en wat we hebben gedronken. Veel te eerlijk zijn wij.
De reis verloopt voorspoedig. Langs de weg staan manshoge termietenheuvels die, als je ertegen tikt met een stokje, keihard zijn. Ook zie ik opeens langs de weg een giraf, kaarsrecht. Dus ik denk weer aan een reclamebord maar als we terug rijden begint hij te lopen en staat er ook een tweede. Prachtig hoor, zo langs de weg.
Bij de Safari lodge slaan we af, komen bij een poepie chique resort, krijgen een glaasje drinken maar bij het inschrijven kan de vriendelijke meneer ons niet vinden. Bij controle van de voucher zegt hij dat we verkeerd zijn. We moeten naar de Safari camp. Lacken alom en ik grap dat we nu het drankje weer uit moeten spugen.
Dus op weg naar de camp. Ook leuk, wel een stuk simpeler, het lijkt een soort hippie-kolonie uit de jaren 60. De kluis wil niet open en als ik de badkamerdeur dicht wil doen houd ik de klink in mijn hand. Alles wordt snel opgelost door een paar mannetjes en we gaan naar het zwembad. Water ijskoud dus ik laat jullie weten dat we er nog zijn. Het diner is in buffetvorm en heel gevarieerd. Voor George weer iets nieuws: impala.
Het diner wordt muzikaal begeleid door 2 mannen met gitaar rond een kampvuurtje (en dat bij 30°), vandaar dat jaren 60.
Om half 10 liggen we in bed. Even bijkomen van het vele vroeg opstaan
De reis verloopt voorspoedig. Langs de weg staan manshoge termietenheuvels die, als je ertegen tikt met een stokje, keihard zijn. Ook zie ik opeens langs de weg een giraf, kaarsrecht. Dus ik denk weer aan een reclamebord maar als we terug rijden begint hij te lopen en staat er ook een tweede. Prachtig hoor, zo langs de weg.
Bij de Safari lodge slaan we af, komen bij een poepie chique resort, krijgen een glaasje drinken maar bij het inschrijven kan de vriendelijke meneer ons niet vinden. Bij controle van de voucher zegt hij dat we verkeerd zijn. We moeten naar de Safari camp. Lacken alom en ik grap dat we nu het drankje weer uit moeten spugen.
Dus op weg naar de camp. Ook leuk, wel een stuk simpeler, het lijkt een soort hippie-kolonie uit de jaren 60. De kluis wil niet open en als ik de badkamerdeur dicht wil doen houd ik de klink in mijn hand. Alles wordt snel opgelost door een paar mannetjes en we gaan naar het zwembad. Water ijskoud dus ik laat jullie weten dat we er nog zijn. Het diner is in buffetvorm en heel gevarieerd. Voor George weer iets nieuws: impala.
Het diner wordt muzikaal begeleid door 2 mannen met gitaar rond een kampvuurtje (en dat bij 30°), vandaar dat jaren 60.
Om half 10 liggen we in bed. Even bijkomen van het vele vroeg opstaan
