Nuda River Lodge

We zijn vroeg vertrokken en dankzij de asfaltwegen zijn we om 11u al op onze bestemming. De kamer is nog niet klaar dus wachten we met een kop koffie. We worden gewaarschuwd dat deze vochtige omgeving een malariagebied is en dat we ons goed moeten beschermen en 's avonds een lange broek aan moeten en een shirt met lange mouwen.
De kamer is weer prachtig met uitzicht over de rivier. Ik had hier al veel meer nijlpaarden en krokodillen verwacht maar vooralsnog zien we er geen.'s Middags gaan we te voet naar de Popa Falls. We moeten een eind teruglopen langs de weg en naar binnen bij popa falls lodge. Onderweg zien we veel mensen die met jerrycans water op het hoofd lopen te sjouwen en heel veel kleine kinderen. Ze vragen om geld maar daar beginnen we maar niet aan. Moeilijk is het wel. Die dorpjes waar alleen wat hutjes en een paar koeien en geitjes rondlopen en kinderen,veel kinderen. Het is zondag dus we zien ook overal mensen die elkaar bezoeken en iets wat eruit ziet als een feestje. Drie kleine jongetjes vinden het prachtig om op de foto te gaan.
De popa falls zijn niet veel meer dan een stroomversnelling maar wel aardig om te zien.
Op de terugweg praten we met een vrouw die met een bijl hout aan het sprokkelen is om eten te kunnen koken. Ze wil ook wel op de foto en we geven haar wel een muntje.
Terug bij de lodge maken we een praatje met de portier, die eruit ziet als een zwarte uitgave van Jeroen (vd Water). Op de vraag hoe het met hem gaat krijgen we niet het dtandaard antwoord "good" maar hij zucht en zegt dat zijn baantje erg saai en eenzaam is. Hij heeft 8 kinderen en zegt dat de Afrikaanse man nooit genoeg heeft. Een man uit zijn dorp heeft 7 vrouwen en 27 kinderen. Hij vindt dat Europeanen het beter doen: 1 vrouw en 2 of 3 kinderen. Hij leert zichzelf Engels door Engelse boeken te lezen en hoopt daarmee hogerop te komen qua baan.
Weer op onze kamer pakken we ons in tegen de muggen en smeren ons in met het anti- muggen middel wat in de badkamer staat.
Weer in de lounge valt op dat de bazin nog in een mouwloos shirt loopt en we ontdekken dat we de enigen zijn die zich zo hebben uitgesloofd. Hier zijn aanmerkelijk minder insekten dan in de lodge van gisteren.
De waarschuwing dat de wifi niet zo goed werkt blijkt wel waar; het lukt niet om erop te komen.
Het eten hier is niet zo best. De groente ziet eruit alsof ze al 3 dagen staat en rijst én aardappelpuree is ook geen gelukkige combinatie. De citroen panacotta als toetje staat stijf van gelatine. Maar wel lekker.
Als we nog even op het terras zitten horen we hoe de nijlpaarden aan de overkant op de wal klimmen. We horen hen brullen, schuifelen en takken of riet afbreken. Omdat donker hier ook echt donker is kunnen we helaas niets zien. Ook met het zaklampje niet. Jammer.